ไปตอบคำถามนึงในกลุ่มโฮมสคูลแล้วน่าสนใจดี อยากนำมาเขียนต่อนอกกลุ่มที่ว่า "บ้านไหน มีลูกสอง แถมยังสอนลูกเองที่บ้าน ไม่มีพี่เลี้ยง ไม่มีแม่บ้าน ทำได้อย่างไร"

บ้านเราตรงคุณสมบัติข้อนี้เป๊ะ (บางบ้านเลี้ยงคนเดียวด้วยซ้ำ) สิบกว่าปีของการทำบ้านเรียนของเราก็คือการทำงานแทนพี่เลี้ยง, แม่บ้านและคนสวนนั่นแหละ ซึ่งเป็นส่วนประกอบหลักในชีวิตประจำวัน จะเห็นว่าเวลาหมดไปเยอะมากกับสิ่งเหล่านี้ เกือบจะเป็นครึ่งนึงของชีวิตเลยก็ว่าได้

เชื่อว่าหลายคนคงยังติดกับภาพลวงตาที่ว่าเด็กต้องมีความรู้ ต้องเรียนความสามารถ ไม่ว่าจะไปโรงเรียนหรือไม่ก็ตาม ประเด็นจึงมาอยู่ที่ว่าอะไรคือความรู้ ความสามารถ? เด่นกีฬา เลิศดนตรี เก่งศิลปะ แม่นคำนวณหรือเขียนโปรแกรม?

สำหรับเราความรู้ความสามารถที่ว่ามาก็ทำเกือบทั้งหมด แต่มันคือเรื่องรองแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เป็นงานอดิเรกที่ทำแล้วมีความสุขกับมัน ทำบ้างแล้วมีรายได้ได้บ้าง แต่เรื่องหลักๆ คือการดูแลเรื่องใกล้ตัวของตัวเอง ที่แม้ว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ยังต้องทำมันไปตลอดชีวิตเสียมากกว่า

ไม่ว่าจะเป็นซักผ้า ตากผ้า พับผ้า ล้างจาน จ่ายตลาด ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน จัดบ้าน เคลียร์ข้าวของ ถ้าจะเอาแบบบ้านใหญ่กว่านี้คือ เราทำหน้าที่คนสวน (พื้นที่สองไร่กว่า) และคนขับรถด้วย (แต่รถไม่ค่อยจะล้าง :D) ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลคืองานของคนที่เราเรียกว่า "แม่บ้าน" นั่นแหละ

เพราะเป้าหมายไม่ใช่การขยับสกิลตัวเองให้สูงและหลายครั้งยังใช้ทุนมหาศาลอีกด้วย เพื่อหาเงินให้ได้มากกว่าคนอื่น จนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง แล้วต้องเอาเงินมาจ่ายให้คนอื่น เพื่อมาช่วยทำเรื่องส่วนตัวให้กับตัวเอง ซึ่งมันฟังดูซับซ้อนพิลึก แต่คิดว่าคนเราน่าจะสามารถทำหลายๆอย่างไปพร้อมๆกันได้อย่างสมดุล โดยส่วนตัวแล้วคิดว่านี่คือสิ่งที่มนุษย์ควรจะเป็น เพื่อไม่ให้ชีวิตต้องตกอยู่ในภาวะหดหู่จากการทำงานซ้ำๆซากๆ ในแต่ละวัน การได้ทำงานอื่นบ้าง ได้ดูแลตัวเอง ดูแลพื้นที่ของตัวเอง มีเวลาเหลือให้ทำอย่างอื่นบ้าง เชื่อว่าจะสามารถช่วยบำบัดเยียวยาสุขภาพจิตให้ดีขึ้นได้

อ้อ สิ่งที่เน้นอีกอย่างของการทำโฮมสคูลของเรา คือเอาเวลาที่เหลือมาหาความรู้ ไปใช้ในการประท้วงเคลื่อนไหว มอบโอกาสเพื่อการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางสังคมที่ดีกว่า ต่อไปเวลาเห็นเด็กของเราออกไปประท้วง คงไม่ต้องมาถามกันอีกแล้วนะว่า "วันนี้เธอช่วยพ่อแม่ล้างจานแล้วหรือยัง"