"ขาวตายแล้ว"
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ตรัง ขาวก็มาเป็นลูกหมาอยู่ที่บ้านของเราแล้ว
ตอนหมายังเล็ก ลูกของเราก็เช่นกัน เขาเห็นหมาเติบโตขึ้น จนเป็นหมาหนุ่ม 
ให้อาหาร วิ่งเล่น หรือเรียกหากันอยู่เป็นประจำ ความผูกพันเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
 
"บอกเขาไปอยู่บนดาวสวรรค์นะ ไม่เจ็บไม่ปวดแล้ว" แม่บอก
"ขาวจะมาเกิดอีกไหมแม่ จะมองหาบ้านจากบนท้องฟ้าไหม" ปันบุญถาม
"บุญเสียใจ บุญยังอยากเลี้ยงอยู่"
"เด็กเสียใจ เด็กร้องไห้ก็ได้นะ" แม่บอก
"บุญไม่ร้อง"
 
ไม่แน่ใจว่าลูกเข้าใจเรื่อง การเกิด แก่ เจ็บ ตายมากแค่ไหน
ปิดท้ายด้วยว่า "เดี๋ยวแม่ก็ต้องโดนฝังใช่ไหม"
 
เป็นเช่นนั้นแลลูกเอ๋ย